Als het gaat om kanker, blijft er veel onzekerheid bestaan. Vragen zoals hoe en waarom kanker ontstaat, hoe we het kunnen voorkomen en welke behandelingen effectief zijn bij welke patiënten, blijven gedeeltelijk onbeantwoord.
Gelukkig boekt de reguliere geneeskunde steeds meer vooruitgang in de behandeling van kanker. Dit resulteert in een groeiend aantal overlevenden van deze ziekte. Toch blijft er een grijs gebied bestaan waarin we nog niet alles weten.
Naast reguliere benaderingen worden daarom ook vaak alternatieve therapieën ingezet bij de behandeling van kanker. Sommige van deze therapieën hebben inmiddels hun effectiviteit bewezen. Zo kunnen bijvoorbeeld yoga en acupunctuur pijn verlichten en bijwerkingen van behandelingen verminderen.
Helaas bestaat er ook veel misinformatie en zijn er therapeuten die handig inspelen op de angst en onzekerheid van patiënten. In het ergste geval worden goedgelovige patiënten weggehouden uit het ziekenhuis en krijgen zij daardoor niet tijdig de benodigde behandeling.
In de afgelopen tijd kregen meerdere van deze extreme gevallen aandacht in de media. Tim Hofman heeft vorig jaar in zijn programma "Boos" aandacht besteed aan een zeer twijfelachtige genezeres, en op social media confronteert Sjamadriaan regelmatig zelfbenoemde gezondheidsexperts met hun tekortkomingen. En Alberto Stegeman dook onlangs ondercover in de zeer schimmige wereld van de “Germaanse geneeskunde”.
En terwijl het heel goed is dat dergelijke gevallen worden belicht, vind ik het jammer dat er vaak een zwart-witbeeld ontstaat: regulier versus alternatief, goed versus slecht. Wat ik mis, is nuance. Wat doet dit zwart-witbeeld met mensen die al licht kritisch zijn over de huidige reguliere zorg en goede ervaringen hebben met alternatieve geneeswijzen? Voelen zij zich hierdoor gedwongen helemaal voor een kant te kiezen?
Als voormalig kankerpatiënt ben ik overtuigd dat de reguliere geneeskunde het belangrijkste onderdeel was van mijn genezingsproces. Echter begrijp ik ook heel goed dat mensen, wanneer ze zich niet begrepen voelen, nazorg missen, chronische klachten hebben of niet meer beter worden, extra opties onderzoeken. Als zij steun en verlichting vinden in een aanvullend, ongevaarlijk dieet, ayurveda, meditatie, qi gong, cranio sacraal therapie of een cacaoceremonie… ik noem maar wat… waarom zouden we dat dan afkeuren?
We hebben allemaal al een keer gehoord van het placebo-effect: enkel het geloof in een behandeling kan bepaalde symptomen verlichten en het algemene welzijn verbeteren. Daarnaast is het gevoel gehoord te worden cruciaal voor het genezingsproces. En alternatieve therapeuten hebben in het huidige stelsel nou eenmaal veel meer tijd om te luisteren…
Waarom dan kiezen tussen reguliere en alternatieve geneeskunde? Waarom niet het beste uit beide werelden combineren?
Iedere keer als een (ongevaarlijke) alternatieve therapie stellig als kwakzalverij wordt afgeschilderd, vraag ik me af of dit daadwerkelijk ervoor zorgt dat meer patiënten in de reguliere zorg gaan geloven of hierdoor juist nog meer mensen afdwalen en wellicht in een echt gevaarlijke schimmige hoek belanden.
Gelukkig zijn er ook bruggenbouwers. Er zijn bijvoorbeeld een aantal ruimdenkende artsen en ziekenhuizen die patiënten adviseren over alternatieve geneeswijzen. Zij stellen de vraag: Werkt het en is het veilig? Zo ja, dan wordt het aanbevolen! Als een bepaalde aanpak (nog) niet bewezen is, maar het is veilig en de patiënt gelooft erin, dan wordt gemonitord.
Mijn hoop is dat de wensen, de angst en de hoop van patiënten in de toekomst meer aandacht krijgen, en dat artsen en alternatieve therapeuten nog meer gaan samenwerken. Zo kan een brug worden geslagen tussen beide benaderingen. Op deze manier voelen mensen zich niet gedwongen om te kiezen en wordt de kans dat patiënten de reguliere zorg de rug toe keren volgens mij juist kleiner.
Comments