Tijdens het herstel na kanker kom je regelmatig uitdagingen tegen. Je bouwt je belastbaarheid op en zoekt steeds weer je grenzen op. Dat gaat gepaard met de nodige tegenslagen. Hoe ver herstel je, en welke blijvende veranderingen moet je leren accepteren?

Een tijd geleden las ik over de kakapo en ik voel een enorme sympathie voor dit onhandige beestje. De kakapo is een papegaai uit Nieuw-Zeeland. De groene vogel staat bekend als een van de domste dieren. Deze twijfelachtige roem heeft hij omdat hij steeds vergeet dat hij door zijn gewicht (ca. 4 kilo) niet kan vliegen. Dit resulteert erin dat hij het regelmatig probeert, maar tijdens het opstijgen met een harde klap neerploft.
Ergens diep in zijn oerbrein herinnert de kakapo zich dat hij een papegaai is en dat hij kan vliegen. Uiteraard is hij nu een kakapo en zou het beter zijn als hij dat accepteert, maar ik vind zijn gedrag juist ook heel sterk. Ondanks vele harde landingen blijft hij het proberen. Na zo’n noodlanding weet hij weer zeker waar hij thuishoort. Zijn gedrag komt misschien dom over, maar is ergens ook een teken van doorzettingsvermogen en moed.
En zou het niet veel dommer zijn als papegaaien accepteren dat ze een kakapo zijn, terwijl ze toch (weer) zouden kunnen vliegen?
Deze vergelijking gaat over het opzoeken van grenzen. Je weet niet zeker waar ze liggen als je het niet probeert. Iedereen die een lang hersteltraject heeft doorlopen zal de wens naar het oude (vliegen) en de beperkingen (neerploffen) herkennen. Als je zelf nu in deze situatie bent en de volgende keer iets probeert, maar tijdens het opstijgen al neerploft:
Je bent geen domme vogel, maar een heel dappere dodo!
Even de veren gladstrijken en op een later moment gewoon nog een keer proberen, want hé... liever een kakapo die neerploft dan een papegaai die op de grond blijft, toch?
Â
Comments